دسترسی ها

به گزارش دلفین، در هفته‌ی گذشته برای بررسی وضعیت محله‌ی دوهزار بندرعباس راهی این ناحیه‌ی محروم شدیم. اوج فاجعه بیشتر از آن بود که حالاحالاها بتوانم راجع به آن بنویسم. بغض کاری با گلویم کرده بود که تا شب لقمه در دهان نگذاشتم. سردرد امانم را برید و شرم داشتم که چرا در شرایطی که هم‌میهنان من در چنین وضعیتی قرار دارند، من همچنان زنده ام؟! این سوال مدام در ذهنم می چرخید و از فرط استیصال کلافه در خانه قدم می زدم.
با دیدن وضعیت زندگی مردم ساکن در این محله به معنای دقیق کلمه به این نتیجه رسیدم که فقر به هیچ عنوان مابه‌ازای لغوی ندارد و تنها پس از مشاهده و لمس واقعی زندگی ساکنان این محله است که می‌شود ادعا کرد معنای فقر را فهمیده‌ایم. وضعیت تغذیه، لوازم اولیه‌ی زندگی، زیرساخت‌های بهداشتی، تحصیل کودکان و نوجوانان در شرایط شیوع کرونا، امکانات مدرسه، اعتیاد والدین، فرار مادران از خانه، کودکان بی‌سرپرست، جمع آوری زباله، بوی فاضلاب، دختران عقد کرده‌ی بدون جهاز، بیماری و در یک کلام مشاهده‌ی کلکسیونی از دردهایی که برخی به سبب محدودیت‌های فضای رسانه‌ای انتشار آن غیرممکن است، چیزی غیر از یک شرمسازی بزرگ نبود، به‌ویژه برای آن‌هایی که ندیده‌اند این فلاکت را.
البته شرمساری بزرگ تر نصیب کسانی است که این فلاکت را دیده‌اند و سکوت کرده‌اند و آنانی که مسئولیت رسیدگی به این معضلات یا جلوگیری از بروز و تشدید آن را بر عهده داشته‌اند، اما منافع جناحی و سیاسی آنان را به سکوت برده است. آنانی که هنوز اسامی و عکس‌های انتخاباتی بسیاری‌شان بر دیوارهای محله‌ی دوهزار باقی مانده است.
نمی دانم بگویم متاسفانه یا خوشبختانه اما پس از تخریب آلونک زن بندرعباسی در یک حرکت تبلیغاتی تمام دستگاه‌ها در بخش‌های مختلف دولتی، عمومی، حکومتی، نظامی و خصوصی خود را در قامت مدافعان این زن به افکار عمومی نشان دادند و برای ساخت خانه‌ی او اعلام آمادگی کردند اما امروز که جو رسانه‌ای ناشی از این اتفاق ناخوشایند فروکش کرده است، خواهیم دید که بعد از این یادداشت چه فرد یا نهادی آستین همت را بالا می زند و به سراغ محرومان این محله می‌رود. بی‌شک بیشترین آرای ماخوذه از ناحیه این قشر به صندوق نظام واریز شده است و هر گاه نیاز به جانفشانی بوده، ابتدا قشر محروم جامعه جان خود را سپر کرده است و مسئولان ما نیز خود را خادم مستضعفان معرفی می‌کنند؛ از این رو ورای تمام دعواهای سیاسی و جناحی توقع می‌رود فکری به حال این حجم از فلاکت و درماندگی در این محله و در قلب پایتخت اقتصادی کشور شود چرا که عدم رسیدگی به وضعیت کودکان محله‌ی دوهزار چرخه‌ی آسیب‌های اجتماعی را تندتر از گذشته در بندرعباس به حرکت در خواهد آورد و دیگر نمی‌توان در پیش‌گاه افکار عمومی فرد را مسبب ناهنجاری‌های اجتماعی معرفی کرد و مردم به خوبی ریشه‌های معضلات را درک خواهند کرد و عذرهای اینچنینی پذیرفتنی نخواهد بود.
به کرامت انسانی مردمان احترام بگذاریم پیش از آن که دیگر کاری از دست کسی ساخته نباشد.

یاداداشت اختصاصی : پدرام مجیدی

این مطلب در نشریه دلفین منتشر شده است.

• نویسنده : ۱۰۰۷