دسترسی ها

به گزارش دلفین، «حسین اصیلی مازغی» متولد ۲۴ خرداد سال ۱۳۶۳ است. اصیلی در دبی به دنیا آمده و ساکن روستای «حکمی» میناب است. این خواننده و بازیگر تئاتر در عرصه آهنگ‌سازی و نوازندگی نیز فعالیت دارد و بارها در جشنواره‌های مختلف حضور داشته و نام هرمزگان را در عرصه‌ی کشوری طنین‌انداز کرده است. موسیقی اصیلی نه‌تنها در جشنواره فجر موردتقدیر قرار گرفته که وی مقام اول جشنواره ملي موسيقي جوان ايراني را نیز از آن خود کرده است. این هنرمند مینابی در جشنواره‌های تئاتر برون‌مرزی نیز بارها حضور یافته است. روی صحنه رفتن تئاتر «نگاهم به دریاست تا کسی آب نبرد» با بازی حسین اصیلی که به‌عنوان اثر برگزیده به جشنواره فجر معرفی شد، ما را بر آن داشت تا پای صحبت‌های وی بنشینیم و ضمن مرور کارنامه‌ی هنری اصیلی، گوشه‌ای از درد دل‌ها و توقعات هنرمندان استان را شنوا باشیم. خلاصه‌ای از این گفت‌وگو در ادامه آمده است.
یکی از عرصه‌های هنری که حسین اصیلی را به مردم هنردوست هرمزگان معرفی کرده، تئاتر است. به‌جز جشنواره‌های استانی و کشوری که در جریان حضور و افتخارآفرینی شما در آن هستیم از حضورتان در جشنواره‌های بین‌المللی نیز برای مخاطبان دلفین بگویید.
تئاتر عرصه‌ی دل‌نشینی برای من است و به آن عشق می‌ورزم. در جشنواره‌های برون‌مرزی فراوانی شرکت کردم که ازجمله‌ی آنان می‌تواند به جشنواره تئاتر در کشور آلمان، هند، مجارستان و روسیه به‌عنوان بازیگر اشاره کنم.
اما حتی اگر عموم مردم هرمزگان بازی شما را در عرصه‌ی تئاتر ندیده باشند، در عرصه‌ی موسیقی آثار درخوری منتشر و عناوین متعددی کسب کرده‌اید.
موسیقی در خون مردم هرمزگان است و نمی‌شود آنان را از این هنر جدا کرد. من هم جزئی از این مردم هستم و برای آنان آهنگ می‌سازم و می‌خوانم. در سال‌های گذشته موسیقی من در جشنواره‌ی فجر موردتقدیر قرار گرفت. مقام اول جشنواره ملي موسيقي جوان ايراني را از آن خود کرد و در کارنامه‌ام ‎مقام اول آهنگسازی تئاتر عدالت و امید کشور، مقام اول آهنگسازی جشنواره کشوری تئاتر فتح خرمشهر، مقام اول جشنواره موسیقی خلیج‌فارس با گروه آنامیس، مقام اول آهنگسازی تئاتر سوره و گروه برگزيده جشنواره موسيقي هرمزگان در چندين دوره دیده می‌شود و امیدوارم باز هم بتوانم برای افرادی که با هنر من ارتباط برقرار می‌کنند، اثر تولید کنم.
چه زمان و چطور فعالیت‌تان را در عرصه خوانندگی آغاز کردید؟
تقریباً از کلاس چهارم دبستان با چاووشی‌خوانی‌های محلی در میناب به عرصه خوانندگی و آهنگسازی ورود پیدا کردم و با توجه به استعدادم در این زمینه و راهنمایی‌های استادان و بزرگان آن‌جا توانستم در این عرصه فعالیت حرفه‌ای‌تری داشته باشم.
تئاتر چطور؟
در سال۱۳۸٤در اولین جشنواره تئاتر خیابانی کشوری با نمایش «زوار» حضور پیدا کردم که با این نمایش و جشنواره، کار بازیگری و خوانندگی را در عرصه تئاتر آغاز کردم؛ البته گروه تئاتری که با آن شروع به کار کردم، گروه «آنامیس میناب» به سرپرستی «حسن سبحانی مینابی» بود که همچنان با آن گروه همکاری دارم و به قولی آنامیس اول و آخر من است.
سطح زیرساخت‌های فرهنگی را در میناب را چطور ارزیابی می‌کنید؟
تعداد هنرمندان خوب مینابی در سطح کشور کم نیست و من همچنان جوانان هنرمند زیادی را در میناب می‌شناسم که سرشار از استعدادند و هنوز طوری که شایسته است، دیده نشدند. یکی از دلایل آن این است که ما زیرساخت‌های مناسب در میناب نداریم. حتی یک سالن استاندارد برای تئاتر وجود ندارد، برای مثال زمانی که من آنجا بودم دو سالن برای تئاتر در نظر گرفته شده بود که یکی به بخش خصوصی تعلق گرفته بود و دیگری عملاً کارایی نداشت و ما نتوانستیم اجرایی را که می‌خواستیم، آنجا داشته باشیم. در بندرعباس هم که مرکز استان است سه سالن برای تئاتر در نظر گرفته اند که فقط یک سالن به نام پلاتو آفتاب قابل‌استفاده است و بقیه فقط اسامی روی کاغذ هستند کما اینکه همان پلاتو هم عاری از مشکل نیست و بیش از ۱۵ گروه در آن‌جا تمرین می‌کنند؛ بنابراین سانس‌های تمرین کم و محدود است.
آیا رسیدگی خاصی از سوی مسئولان صورت می‌گیرد؟
تاکنون هیچ مسئول رده بالایی نبوده که به مشکلات و دغدغه‌های ما رسیدگی کند. برای مثال اکنون تمام اعضای گروه ما دارای شغل‌های دوم هستند چون هنر کفاف خرج زندگی‌شان را نمی‌دهد و این باعث دلسردی خیلی از آن‌ها که اتفاقاً پراستعداد هم هستند، می‌شود. هنرمندان ما به مرور فعالیت هنری را رها می‌کنند و این موضوع به عدم مدیریت صحیح بازمی‌گردد. بخش اعظمی از سرمایه اقتصادی کشور در هرمزگان است و جزو مناطق استراتژیک جهان به‌حساب می‌آییم اما نبود دید کلان در یاری‌رسانی به هنرمندان، کار را با مشکل رو‌به‌رو کرده است.

نارضایتی امروز هنرمندان هرمزگان چه ریشه‌ای دارد؟
این موضوع دو دلیل عمده دارد؛ بخشی از آن به خود هنرمند، تلاش‌هایش و هدف‌گذاری‌هایش برمی‌گردد و بخشی از آن به حمایت، زیرساخت‌های مناسب و دل گرمی از طرف مسئولان مربوط است. برای مثال جوانانی هستند در میناب که با عشق و علاقه می‌خواهند تئاتر یاد بگیرند و در مسیر هنر قدم بگذارند اما مکان مناسبی برای آموزش آن‌ها نیست چون عملاً ما در سطح استان پلاتو آموزشی مؤثر و مناسب با امکانات استاندارد نداریم.
اگر امکان دارد کمی مصداقی‌تر مشکلات را بفرمایید.
در سی‌ودومین جشنواره تئاتر استانی که آبان‌ماه امسال برگزار شد، مشکلات و دغدغه‌های زیادی وجود داشت. برای مثال گروه ما به مدت یک ماه هر روز مسافت میناب تا بندرعباس را طی می‌کرد تا بتوانیم در سالنی با کمترین امکانات تمرین کنیم و یکی از دلایل این رفت‌وآمدهای هرروزه، پر بودن سالن تمرین‌ در پلاتو بود زیرا اولویت پلاتو آفتاب بندرعباس با گروه‌های بندرعباسی است. البته گروه ما با تلاش‌های پدرانه آقای سبحانی توانست مقام بیاورد و خستگی از دوش اعضای گروه برداشته شد.
این یعنی تبعیض بین گروه‌ها در استان؟
دقیقاً. متأسفانه گروه‌هایی که از شهرستان‌های دورتر مثل پارسیان و بندرلنگه به بندرعباس آمده بودند، دغدغه و مشکلاتی بیشتر برای تمرین داشتند؛ بنابراین اصلی‌ترین دغدغه امروز هنرمندان استان، عدم حمایت مالی و نبود زیرساخت‌های مناسب است.
با این حال نمایش شما از میناب توانست مقام بیاورد.
نمایش ما با نام «نگاهم به دریاست تا کسی آب نبرد» خوشبختانه توانست مقام بیاورد و به جشنواره فجر معرفی شد. به نظر من با وجود مشکلات متعدد، نمایش‌های امسال قوی‌تر و بهتر از پارسال بودند، داورهای استانی که نمایش‌ها را قضاوت می‌کردند، باتجربه و ماهر بودند و جا دارد در این زمینه تشکر ویژه‌ای از انجمن نمایشی استان داشته باشم.
امسال جشنواره به‌صورت آنلاین برگزار شد. نظرتان راجع به این موضوع چیست؟
تجربه‌ی نمایش آنلاین برای ما که همیشه در مقابل مردم اجرا کرده‌ایم، تجربه جالب و جدیدی بود و فکر می‌کنم این تجربه لازم بود. در حال حاضر که به خاطر شرایط بیماری امکان اجرای تئاتر به‌صورت حضوری نیست و باید این راه را ادامه دهیم اما باور شخصی من این است که حضور، نگاه و نفس تماشاگر در سالن، به بازیگر انرژی فوق‌العاده‌ای می‌بخشد، برای من که بارها روی صحنه اجرا داشتم حس رضایت در چشمان مخاطب اهمیت بالایی دارد و به نظرم برخلاف سینما که شاید بشود آن را به‌صورت آنلاین دید، ارزش تئاتر به حضوری بودن آن است و چیزی نمی‌تواند جایگزین حضور تماشاگر در سالن شود. البته از آمار تماشاگرانی که به‌صورت آنلاین جشنواره تئاتر امسال را دنبال کردند، بسیار متعجب و خرسند شدم چون انتظار چنین بازخوردی را نداشتم و از تک‌تک تماشاچیان صمیمانه سپاس‌گزارم که ما را در این تجربه‌ی جدید تنها نگذاشتند و مثل همیشه کنارمان بودند.
وقتی به میناب بازگشتید چطور از شما تقدیر شد؟
گله‌ی من از بابت وزارت فرهنگ و ارشاد شهرستان میناب است که علاوه بر اینکه ابداً ما را حمایت مالی نکردند، امسال با توجه به اینکه نمایش ما مقام آورد و به دبیرخانه فیلم فجر معرفی شد، متأسفانه حتی تقدیر کوچکی از گروه ما انجام ندادند و علی‌رغم تلاش‌های بی‌وقفه اعضای گروه ما، مسئولان هیچ واکنشی به این موضوع نشان ندادند که این موضوع ما را بسیار ناراحت کرد. ازنظر من میناب مهد هنر به‌خصوص تئاتر است اما همواره مورد کم‌لطفی قرار داشته و در حقش اجحاف زیادی شده است؛ برای مثال سال‌هاست که اسکلت فلزی یک سالن تئاتر را در میناب زدند اما هیچ‌ اقدامی برای ساخت آن نشده و همان‌طور نیمه کار رها شده است.
اگر صحبت ناگفته‌ی دیگری مانده در خدمت شما هستیم.
به‌شخصه از حضور تمام پیشکسوتان میناب در عرصه هنر تشکر می‌کنم و خطاب دوستان خودم در این عرصه می‌گویم که هنرمندان پیشکسوت را فراموش نکنید و قدرشان را بدانید. از خانواده‌ی عزیزم که با وجود درگیری‌های زیاد من در کار همیشه حامی و مشوق اصلی من بودند، به‌خصوص مادرم که جای پدر را هم برایم پر کرد، تشکر می‌کنم و امیدوارم بتوانم روزی تمام زحمات‌شان را جبران کنم.

گفت و گوی اختصاصی: هستی سلطانی

این مطلب در نشریه دلفین منتشر شده است.

• نویسنده : ۱۰۰۷