به گزارش دلفین، اگر امکانات و زیرساخت‌های دیار بندرلنگه را با دیگر شهرهای ساحلی منطقه مقایسه کنیم درخواهیم یافت که بندرلنگه از تمام شرایط برای رسیدن به درآمد بی‌بهره است؛ چون نه اسکله‌ی بزرگ دارد که کشتی‌های غول‌پیکر در آن پهلو بگیرند و نه خط ریلی و نه اتوبان درست‌وحسابی.
این‌ها همه مشکلاتی هستند که بندرلنگه با آن دست‌وپنجه نرم می‌کند و اگرچه در گذشته بیشترین توان بنادر کشور در مسئله تخلیه و بارگیری در این بندر متمرکز بود اما در شرایط کنونی دیگر چنین نیست و بر این اساس تبدیل بنادر کشور به بنادر نسل سوم به‌صورت جدی موردتوجه است.
اگر به مقوله‌ی اقتصاد دریامحور نظر بیفکنیم درمی‌یابیم که در تمام دنیا بیشترین ظرفیت‌های تولید و ارزش‌افزوده در کنار دریاها ایجاد می‌شود اما در ایران متأسفانه اغلب پالایشگاه‌ها، صنایع فولادی، پتروشیمی‌ها و دیگر صنایع آب‌بر در شهرهایی احداث شده‌اند که با معضل آب روبه‌رو هستند و در این میان شهری با مزیت‌های ذاتی همچون بندرلنگه از پازل توسعه حذف شده است.
باید پذیرفت که اگر این امکانات در بندرلنگه وجود داشت اشتغال و شکوفایی با کمترین تبعات زیست‌محیطی محقق می‌شد و جمعیت ساحلی تثبیت و از مهاجرت ساحل‌نشنیان به سایر شهرهای کشور یا به آن‌سوی آب‌های خلیج فارس نیز جلوگیری به عمل می‌آمد.
بندرلنگه امروز تنها یک اسکله قدیمی دارد که آن تنها توان پهلودهی لنج‌ها و کشتی‌های زیر چهار هزار تن را داراست درحالی‌که در مرکز استان دو اسکله بزرگ وجود دارد و تمام امکانات هم و در بندرعباس متمرکز شده است و مشخص نیست چرا مسئولان به شهرستان بندرلنگه بها نمی‌دهند.
با افزایش تعاملات منطقه‌ای به‌ویژه برجسته شدن ارتباطات با قطر به دلیل برگزاری جام جهانی و امضای پیمان‌هایی نظیر پیمان سازمان همکاری‌های اکو باید تدابیر منطقی برای بهره‌برداری مناسب از ظرفیت‌های بندرلنگه اتخاذ شود.
یادداشت اختصاصی: عبدالحسین اسدپور
این مطلب در نشریه دلفین منتشر شده است
- نویسنده : 1001
Thursday, 25 April , 2024