بارها گفته و شنیده‌ایم که آثار و اماکن تاریخی گنجینه‌های عظیم به یادگار مانده از نیاکان ماست که نه‌تنها برای حفظ هویتمان بلکه برای نسل‌های آینده نیز باید حفظ شود و این میراث همان‌گونه که از سالیان دور برجای‌مانده و به دست ما رسیده است باید پاسداری و به آیندگان سپرده شود.

به گزارش دلفین، بارها گفته و شنیده‌ایم که آثار و اماکن تاریخی گنجینه‌های عظیم به یادگار مانده از نیاکان ماست که نه‌تنها برای حفظ هویتمان بلکه برای نسل‌های آینده نیز باید حفظ شود و این میراث همان‌گونه که از سالیان دور برجای‌مانده و به دست ما رسیده است باید پاسداری و به آیندگان سپرده شود.
در این مورد اعمال سلایق شخصی یا کوتاهی به‌هیچ‌عنوان قابل‌اغماض نیست. حال در این مسیر طولانی آن‌چه بیش از همه مسائل حتی قبل از حفاظت خودنمایی می‌کند، مرمت آثار تاریخی است.
مرمت آثار چه در زمانی که اثری از زیر خروارها خاک بیرون آورده می‌شود و چه زمانی که آسیب‌دیده است، اهمیت ویژه‌ای دارد. در این شرایط اگر اثر آسیب ندیده باشد باید با مواد نگه‌دارنده جلوی آسیب‌های بعدی گرفته شود و اگر آسیب‌دیده باید درصدد مرمت آن برآییم و به آن زندگی دوباره ببخشیم.
اینجاست که سؤال اصلی در ذهن برای خود جا باز می‌کند: جایگاه موضوع مرمت در کجاست ‌و مهم‌تر اینکه متولی این امر خطیر کیست؟! البته جواب سؤال دوم واضح است مشخصاً مرمت بر عهده سازمان میراث فرهنگی؛ صنایع‌دستی و گردشگری است و در این عرصه بسیار اهمیت دارد که بدانیم چه چیزی را می‌خواهیم حفظ کنم. طبق آمارها، تخمین زده می‌شود شاید بیش از یک‌میلیون بنای تاریخی در کشور و حدود دو میلیون شی در موزه‌ها داریم اما اگر کلاه خود را قاضی کنیم با چند درصد از این اشیا و بنا رفتار حفاظتی مناسب انجام‌شده است؟!
سازمان میراث فرهنگی تنها متولی اشیای تاریخی نیست بلکه مسئول حفاظت این گنجینه بر عهده‌ی هنردوستان، عتیقه‌شناسان، سایر دستگاه‌های فرهنگی و تک‌تک افراد جامعه است.
در این شرایط همواره باید از خود بپرسیم که آیا من و شما به‌عنوان یک ایرانی هیچ وظیفه‌ای در قبال حراست از میراث فرهنگی‌مان نداریم؟!
موضوع حفاظت از میراث فرهنگی باید دغدغه‌ای همگانی شود. به‌طور مثال در موضوع بناهای تاریخی هرمزگان باید بسترهای اقتصادی و توریستی ایجاد شود تا سرمایه‌گذاران ضمن احیای بناهای تاریخی چرخ اقتصاد این حوزه را به حرکت درآورند؛ این‌گونه است که ارزش‌افزوده یک بنای احیا شده آشکار شود و علاقه‌مندان و سرمایه‌داران می‌توانند وظایف نقش خود را به‌خوبی ایفا کنند. البته این موضوع، موضوع جدیدی نیست و در بسیاری از کشورها این‌گونه عمل شده و نتایج موفقیت‌آمیزی نیز در پی داشته است. در خصوص حراست از اشیای تاریخی نیز اگر بخش خصوصی فعال شود، می‌تواند نتایج مثبت فراوانی در پی داشته باشد اما در شرایط فعلی متأسفانه باید گفت که در جای‌جای هرمزگان آثار تاریخی منحصربه‌فرد براثر بی‌توجهی رو به ویرانی هستند و اگر به فریاد این میراث نرسیم، همه‌ی آن‌ها از بین خواهند رفت.

به قلم عبدالحسین اسدپور

این مطلب در نشریه دلفین منتشر شده است

  • نویسنده : 1001