علیرضا خورشیدزاده خمیر مایه اهل قلم را عزت و سلامت نفس دانست و گفت: روزگاری که رسم غالبش تزویر و ریاست قلم حقگو و قلم‌زن عزتمند را بر نمی‌تابد، بلکه در پی قلم به‌دستانی است که مشق ریا بنویسند.

اشاره:
چهاردهم تیرماه روز آزادی قلم بود، یکی از روزهایی که جهانیان بار دیگر ضرورت آزادی قلم برای پیشبرد جوامع بشری را برجسته کردند، موضوغی که البته در کشور ما موضوعیت چندانی ندارد و اهالی قلم همواره از وضعیت فشار، سانسور و نبود آزادی های لازم گلایه دارند. در این روز گفت‌وگویی را با «علیرضا خورشید زاده» روزنامه نگار و دانش آموخته‌ی مدیریت عالی رسانه ترتیب دادیم که خلاصه‌ای از آن در ادامه آمده است.
جایگاه قلم در پیشگاه الهی
خورشید زاده در رابطه با جایگاه قلم بیان داشت: وقتی که پروردگار متعال قسم به قلم می خورد یعنی که خلقت او چیزی فراتر از زمان و مکان است.
وی ادامه داد: قدرت قلم در خلق بینش و منش بشریت است، قلم عین زندگی است، زایش دارد، احساس دارد، و نردبان تعالی انسان است.
این پیشکسوت عرصه رسانه اضافه کرد: قلم برای نوشتن نیاز به ذهنی جستجوگر دارد، ذهنی که برای آفرینش حتی چند سطر باید مدام بخواند و بیاموزد، قلم به باور من نعمتی است که انسان را به اموختن وآموخته کردن وا می دارد.
عزت و سلامت نفس
وی خمیر مایه اهل قلم را عزت و سلامت نفس دانست و افزود: قلم‌زن واقعی چون برای آرمان خواهی دنیا و ترویج فضایل انسانی‌ می نویسد همیشه محکوم به تحمل ناملایمات است، روزگاری که رسم غالبش تزویر و ریاست قلم حقگو و قلم‌زن عزتمند را بر نمی‌تابد، بلکه در پی قلم بدستانی است که مشق ریا بنویسند و واژه ها را برای مبالغه و خوشایند این و آن پیش پای کسانی قربانی کنند که قد کشیدنشان نه از حکمت و معرفتشان است که حاصل ایستادن بر کرسی قدرت و ثروت است.
خورشید زاده ادامه داد: در این شرایط طبیعی است در چنین رویه ای قلم هایی که جوهرشان از عشق و حقیقت جویی حس نوشتن پیدا می کند یا کنج عزلت منزوی می شوند یا تاوان شجاعت خود را با شکسته شدن می بینند.
اهالی قلم هرمزگان غریب‌اند
وی بیان داشت: با صراحت می گویم اهل قلم استان غریبند، در استانی که از بامداد تا شامگاه بوق و کرناها مدام گوش و چشم مردم را با واژه های پر طمطراقی چون پایتخت اقتصادی، مهد تجارت، قطب انرژی و….کر وکور می کنند انتظار دارید جایگاه قلم و قلمزن کجا باشد؟
این دانش آموخته مدیریت عالی رسانه تصریح کرد: در شهری که کتابخانه عمومی‌اش سال ها در حد یک دیوار بتنی و ساختمان نیمه ساخته متروکه باشد و تکمیل شدن آن را خدا می داند کدامین نسل ما ببیند و در عوض شب می خوابیم، صبح بیدار می شویم چندتا چندتا پاساژ و بنگاه تجاری سر از زمین وآسمان در می اورند، معلوم است که جایگاه قلم و کتاب کجاست.
مسئولان استانی وقت‌شان را خرج اهالی قلم نمی‌کنند
وی تاکید کرد: در استانی که مسئولان ان از استاندار گرفته تا نمایندگانش هفته ای ۱۰ بار با سرمایه گذار و آدم صنعتی و…جلسه می گذارند و سال بگذرد یکساعت از وقتشان را خرج قلم و قلمزن نحیف نمی کنند و حتی به اندازه انگشتان یک دست اسم و رسم انسان هایی که در این وادی عاشقانه از جان خود می زنند تا همچنان معرفت وفرهنگ بی جان نماند را نمی‌دانند دیگر چه توقعی وجود دارد.
وی گفت: وقتی در یک استان با جمعیت میلیونی سال بگذرد و شمار کتب منتشر شده و خلق آثار فاخر در ان آنقدر ناچیز باشد که مایه شرمندگی شود، یا اگر قلمزن عاشقی دیوانگی کند و‌ کتابی یا اثری خلق کند برای دیده شدن و بازگشت هزینه ای که از معاش خود و خانواده اش متحمل شده مجبور به تحمل کنایه و منت این و آن شود اساسا دیگر مجالی برای نوشتن و معرفت ورزی و تامین خوراک روحی جامعه نخواهد ماند.
در حد مرغ هم اهمیت نداریم
خورشیدزاده در پایان بیان داشت: به باور من در استانی که حرمت و جایگاه و اهمیت قلم‌زدن و تعالی رفتارهای فرهنگی آن سر سوزنی حتی به اندازه یک هزارم کارگروه هایی که بابت مرغ یا رفع مشکل نقدینگی فلان سرمایه گذار یا مناقصه های نان و آبدار شکل می گیرد، وجود ندارد باید به سراغ تلاوت روزانه فاتحه برای عرصه فرهنگ عمومی و پویایی ذهن و زبان مردم ان رفت.

 

گفت وگوی اختصاصی: اوریا حمیدی

  • نویسنده : 1001