به گزارش دلفین، «اسلام جاهدی» عضو تیم ملی قایقرانی معلولان ایران در رشته کایاک و کانو، متولد ۱۱ دیماه ۱۳۵۷ است. وی در سال ۱۳۷۰ بهصورت رسمی عضو تیم بسکتبال با ویلچر استان هرمزگان شد و فعالیت خود را در رشته بسکتبال بهصورت حرفهای با کسب دهها عنوان مختلف در مسابقات باشگاههای کشور ادامه داد. در همان سالها رشته دوومیدانی معلولان را در نیز مادههای پرتاب نیزه و ویلچررانی سرعت آغاز کرد و توانست در مسابقات مختلف مدالهای رنگارنگی را کسب کند. جاهدی سپس در ۱۳۹۰ به ورزش قایقرانی روی آورد و توانست در مسابقات قهرمانی کشور و انتخابی تیم ملی مقام اول را به دست آورد و عضو تیم ملی شود. هماکنون این ورزشکار ملیپوش پاراکانو توانسته است در تمامی مسابقات قهرمانی کشور مقام نخست را به خود اختصاص دهد. خبرنگار نشریه دلفین به مناسبت فرارسیدن ۲۴ مهرماه، روز ملی پارالمپیک به سراغ این ورزشکار خارقالعاده رفت تا با وی در خصوص رازهای موفقیت و چالشهای ورزش معلولان استان به گفتوگو بپردازد.
ماجرای ورزش حرفهای شما از سال ۱۳۷۰ شروع شد. درست است؟
تقریباً. من در سال ۱۳۷۰ بهصورت رسمی عضو تیم بسکتبال با ویلچر استان هرمزگان شدم و پس از گذشت ۶ سال بهعنوان کم سن و سالترین ورزشکار بسکتبال با ویلچر کشور به اردوی تیم ملی بزرگسالان راه پیدا کردم و فعالیتم را در این رشته ورزشی بهصورت حرفهای با کسب دهها عنوان مختلف در مسابقات قهرمانی و باشگاههای کشور ادامه دادم. در همان سال رشته دوومیدانی معلولان را نیز در مادههای پرتاب نیزه و ویلچررانی سرعت آغاز کردم و در مسابقات قهرمانی جوانان کشور توانستم در پرتاب نیزه مدال نقره، در ویلچررانی ۱۰۰ متر مدال طلا و در ویلچررانی ۴۰۰ متر مدال نقره را کسب کنم و در سال ۱۳۹۰ به ورزش قایقرانی روی آوردم. در همان سال در مسابقات قهرمانی کشور و انتخابی تیم ملی نیز مقام اول را کسب کردم و عضو تیم ملی شدم.
شما در مسابقات برونمرزی بسیاری نیز شرکت کردهاید! درباره سختیهای کسب سهمیه پارالمپیک هم برای مخاطبان دلفین توضیح دهید.
از سال ۲۰۱۴ تا ۲۰۱۹ در تمامی مسابقات قهرمانی جهان و آسیا حضور داشتم و در سال ۲۰۱۶ و در مسابقات قهرمانی جهان و در کشور آلمان که انتخابی پارالمپیک بود توانستم مقام دوم فینال ب و نفر یازدهم جهان را کسب کنم اما موفق نشدم عضو ده نفر برتر جهان و راهی پارالمپیک ریو ۲۰۱۶ شوم. بااینحال در تمامی مسابقات قهرمانی آسیایی عناوین مختلفی را به خود اختصاص دادم تا اینکه در سال ۲۰۱۹ در مسابقات قهرمانی جهان مجارستان و انتخابی پارالمپیک ۲۰۲۰ توکیو در دو رشته کایاک و کانو شرکت کردم. اردیبهشتماه ۱۴۰۰، در مسابقات جهانی مجارستان توانستم در بین قایقرانان آسیایی در صدر قاره کهن قرار بگیرم و سهمیه مسابقات پارالمپیک توکیو ۲۰۲۱ را کسب و راهی بزرگترین رویداد ورزشی جهان شدم.
در حال حاضر وضعیت هیئت ورزشهای جانبازان و معلولان استان چگونه است؟ آیا امکانات کافی برای تمرینات در اختیار شما قرار دارد؟
هیئت ورزشی جانبازان و معلولان علیرغم کمبود امکانات، نسبت به گذشته روند رو به پیشرفتی را تجربه میکند و با توجه وضعیت و عملکرد سایر هیئتهای ورزشی استان بهصراحت میتوان گفت هیئت ورزش جانبازان و معلولان در صدر قرار دارد.
پتانسیل قایقرانی استان هرمزگان در چه سطحی است؟
استان هرمزگان بیشترین مرزهای آبی با دریای عمان و خلیجفارس را داراست و این مسئله ظرفیت قابلتوجهی برای توسعه ورزشهای ساحلی و آبی است. همگان اتفاقنظر دارند که هرمزگان ظرفیت تبدیل شدن به قطب اول ورزش قایقرانی را دارد اما متأسفانه با تمام پتانسیلهای موجود تاکنون این آرزو تحقق نیافته است. بااینحال بانوان قایقران هرمزگانی، عبارت «خواستن توانستن است» را معنا بخشیدهاند و با اراده آهنین خود قلههای افتخار را یکی پس از دیگری فتح میکنند.
بهعنوان پرسش پایانی بفرمایید که این روزها روند تمریناتتان به چه صورت است و چه درخواستی از مسئولان دارید؟
واقعیت این است که رشته ورزشی قایقرانی با نبود مکان مناسب و استاندارد برای تمرینات و نبود اسکله قایقرانی، رختکن، سرویس بهداشتی و… مواجه است. قطعاً اگر مکان مناسب برای تمرینات ورزشی راهاندازی میشد ما میتوانستیم ساعات تمرینات را با جزر و مد دریا تنظیم کنیم. بااینحال امیدواریم استاندار جدید هرمزگان، شورای شهر و سایر مسئولان نسبت به ورزش استان بهویژه قایقرانی نگاه مهربانانهتری داشته باشند آنگاه به جای اعزام یک نماینده از استان به مسابقات پارالمپیک پاریس میتوانیم، دهها نماینده در تیمهای ملی در بخش بانوان و آقایان داشته باشیم.
خدمت مسئولان باید عرض کنم که بدون تأمین زیرساختها و امکانات موردنیاز تحول و دگرگونی در ورزش قایقرانی استان ایجاد نخواهد شد.
گفت و گوی اختصاصی: فاطمه دورویش پور
این مطلب در نشریه دلفین منتشر شده است
- نویسنده : 1007
Friday, 29 March , 2024