ظرفیت این لنج بزرگ حدود ۷۰۰ تن بوده و تا آن زمان هیچ‌کس لنج به این بزرگی در ساحل ایران نساخته بود.

به گزارش دلفین، موسی غلام پور، معروف به موسی علی غلام تنها فرد باقی‌مانده از سرنشینان لنج بزرگ بوم مسی متعلق به شهر تاریخی بندرکنگ از توابع بندرلنگه است که روایت‌های ما از زبان وی نقل شده. بنا بر اسناد موجود در استان هرمزگان لنج بوم مسی بین مسجد کاکا و مسجد کویتی در حدود سال ۱۲۷۳ هجری شمسی با مالکیت حاج علی کرچی ساخته شد که ظرفیت این لنج بزرگ حدود ۷۰۰ تن بوده و تا آن زمان هیچ‌کس لنج به این بزرگی در ساحل ایران نساخته بود. این لنج توسط استادان بندرکنگ ساخته شد و به علت بزرگی و عظمت این لنج صاحب آن قسمت اعظم این لنج را که زیر آب قرار می‌گرفت با یک ورق مس پوشانده بود.
مقاصد لنج
این لنج بارهای تجاری را به مقصد بنادر کشورهای آفریقایی، هندوستان، پاکستان، یمن و عمان می‌برده و در هر سفر ۶۰ نفر سرنشین به‌علاوه دو ناخدا داشته است؛ ناخدایانی برجسته از قبیل محمدعلی، عبدالله محمود (دریا گذر)، محمدحسین ناخال، حاج عبدالله علی کرچی، خلفان، احمد خلفان شوکتی و… .
خلاصه‌ای از حادثه غرق شدن بوم مسی
موسی غلام پور نقل می‌کند که به تاریخ ۱۹۴۴ میلادی مصادف با ۱۳۲۳ هجری شمسی این لنج با ۶۴ سرنشین به ناخدایی عبدالله علی کرچی و خلفان احمد و خلفان شوکتی در اوایل ماه ذی‌الحجه از بندرکنگ به مقصد بندر گوادر در پاکستان حرکت کردیم و از آن مکان با ۳۰۰ نفر مسافر به بندر کراچی راهی شدیم و پس از سه روز توقف در این بندر با حمل بار شامل آرد، برنج، نخود و سیمان به مقصد بعد که بندر ملیبار هندوستان بود، حرکت کردیم.
به مدت ۱۲ روز از بندر ملیبار هندوستان لوازم‌‌ مورداستفاده در سقف ساختمان برای بندر بمبئی بارگیری کردیم و از آن بندر پس از توقف حدود ۲۰ روز ماه محرم در این بندر بدون بار به طرف منگرور راهی شدیم و در هفتم ماه صفر با حمل بار به مقصد بندر دارالسلام در سواحل آفریقا حرکت کردیم.
بعد از ۸ روز پیمودن مسیر دریایی که نیمی از راه تا مقصد بود، هواپیمای متعلق به کشور ژاپن به ما نزدیک شد و با فیلم‌برداری از لنج ما دوباره برگشت و روز بعد درحالی‌که سفره صبحانه در حال پهن شدن بود، ساعت ۱۰ صبح ۱۶ صفر هجری قمری مصادف با سال ۱۹۴۴ میلادی زیردریایی متعلق به کشور ژاپن به ما و دو فروند لنج دیگر که همراه ما بود حمله کردند و مورد هجوم توپ و رگبار قرار گرفتیم. در این حمله ناجوانمردانه ۳۲ نفر از سرنشینان لنج بوم مسی جان خود را از دست دادند و ۳۲ نفر که تا آن زمان زنده مانده بودیم به‌وسیله تکه‌های چوب و جالبوت و کتر (قایق نجات) بعد از ۱۴ شبانه‌روز پیمودن مسیر بدون آب و خوراک و حتی لباس و فقط به لطف خوردن آب‌شور و ماهی‌های کوچک زنده به راه خود ادامه دادیم.
از دست دادن بینایی به دلیل گرسنگی و تشنگی
موسی غلام پور که آن زمان جوان ۱۶ ساله‌ای بوده نقل می‌کند: در روز سیزدهم از شدت گرسنگی و تشنگی بینایی‌ام را از دست دادم و این نکته را باید اضافه کنم که یک ماهی بسیار بزرگ که وزن آن به ۸۰ کیلوگرم می‌رسید به نام «سه کلا» ما را از زمان حادثه در دریا بدرقه می‌کرد.
بعد از چند روز یک نفر از ۳۲ نفر نجات‌یافته دچار جنون شد و جان خود را از دست داد. او را به دریا انداختیم تا در روز پانزدهم پس آن حادثه شوم در حدود اوایل ربیع‌الاول ساعت ۹ صبح بر اثر امواج دریا به خشکی ساحل صعب‌العبور خزاین کشور سومالی رسیدیم و بعد از رسیدن به خشکی ماهی بدرقه کننده ما را ترک کرد و به طرف دریا رفت.
در آن زمان همگی بی‌حال و مریض روی شن‌های ساحل دراز کشیده بودیم و با حفر یک گودال کوچک در فاصله یک متری دریا به‌طور معجزه‌آسایی به آب شیرین دست پیدا کردیم و کمی از عطش خود را کاهش دادیم. من با میل کردن آب شیرین بینایی خود را به دست آوردم و عبدالله کرچی با جیره‌بندی آب به همه افراد آب داد و با کبریتی که با خود از لنج آورده بود، آشتی برپا کرد و آب جوش استفاده کردیم.
در این قسمت باز یک نکته را باید بازگو کنم که ۶ نفر از باقی‌ماندگان حادثه یک روز قبل از رسیدن به خشکی از بقیه افراد در دریا جدا می‌شوند و همان شب به‌وسیله امواج دریا به ساحل پرت می‌شوند و یک نفر از آن‌ها جان خود را از دست داد و پنج نفر از آن افراد سالم ماندند.
بالاخره یک نفر اهل سومالی به فضل خداوند به ما رسید و گوشت بز جوش داده بهمان داد. در همین مدت دو نفر نیروی نظامی انگلیسی نیز که در آنجا مستقر بودند به ما برخورد کردند و جویای وضعیتمان شدند و به قرارگاه خود بردندمان. بعد از سه روز نیروی‌های نظامی انگلیسی به‌وسیله دو فروند قایق بادبانی ما را به ساحلی که صعب‌العبور نباشد، رساندند و ابتدا افرادی که سالم بودند به‌وسیله شتر، الاغ و گاو به شهر معبر فرستاده شدند و پنج نفر دیگر ازجمله من، عیسی خلفان کنگی، محمدعلی سید، محمد اسماعیل عبدالله سن که مریض و ناتوان بودیم در همان‌جا ماندیم و پیرزنی با دادن شیر شتر و گوشت بز از ما میزبانی کرد و در این مدت یک نفر از ما به نام محمد اسماعیل جان خود را از دست داد و ساکنان محلی پس از شست‌وشو و پیچیدن در کفن او را دفن کردند.
چهار نفر سالم مانده بودیم. بعد از سه روز توسط همان نیروهای نظامی انگلیسی به‌وسیله شتر، الاغ و پیمودن مسیر به معیر فرستاده شدیم و از آنجا با بقیه افراد به‌وسیله ماشین در مدت ۷ روز به منطقه نظامی انگلیس که همه افراد نظامی در آنجا سکونت داشتند، برده شدیم و انگلیسی‌ها ما را در داخل خیمه و چادر در مدت ۲۳ روز پناه دادند و بعدازآن به‌وسیله یک فروند لنج از بندر قاسم با تشکیل پرونده به طرف عدن فرستادند. یک روز بعد از رسیدن به عدن یک نفر کویتی به نام یعقوب بن شاهین با ما اتفاقی ملاقات کرد و یعقوب بن شاهین که از آشنایان محمود فکری بود، موضوع را به اطلاع او رساند و پس از آمدن محمود فکری به گمرک اجازه خروج ۲۹ نفر از این افراد را که سالم بودند، گرفت و هزینه محل سکونت، غذا و لباس ما برای مدت بیش از سه ماه نگهداری و میزبانی را بر عهده گرفت و بعدازاین مدت ما با لنج حاج حسین بابو از اهالی بندرکنگ پس از انجام تشریفات قانونی توسط کنسولگری انگلستان و ایران در عدن به طرف مسقط و خور فکان و بندرعباس حرکت کردیم و بالاخره ۲۹ نفر بازمانده‌ی لنج ‌بوم مسی بعد از هشت ماه دوری از شهر و تحمل گرفتاری‌ها در ماه رجب به بندرکنگ رسیدیم.
ابلاغ خبر زجرآور
با رسیدن به کنگ خبر زجرآور از دست دادن سایر افراد را به خانواده‌ها دادیم و پس از رسیدن به شهر حاج علی کرچی به خانواده‌های ۶۴ نفر سرنشین لنج هرکدام مقداری خوراکی و ۲۰۰ تومان پول داد و تمامی بدهکاری‌های آن‌ها بخشیده شد.
موسی غلام پور نقل می‌کند: زیردریایی ژاپنی که به بوم مسی حمله کرده بود و فیلم گرفته شده از لنج همراه داشت، با ۷۰ نفر نظامی توسط نیروهای انگلیسی در بندر عدن متوقف شد و سرنشینان آن روانه زندان شدند.

گزارش اختصاصی: عبدالحسین اسدپور

این مطلب در نشریه دلفین منتشر شده است

  • نویسنده : 1001