دسترسی ها

به گزارش دلفین، شاید خیلی از ما سال ۱۳۵۹ را که صدام حسین رئیس‌جمهور وقت عراق با ۱۲ لشکر به خاک ایران از راه هوا، زمین و دریای حمله کرد و از غرب تا جنوب کشور زیر چکمه‌های سربازان عراقی لگدمال شد و صدها روستا به اشغال این کشور تادندان‌مسلح درآمد، با جزئیات کامل دیگر به یاد نداشته باشیم اما نمی‌توانیم فراموش کنیم که آن زمان نه‌تنها کشورهای غربی و شرقی با صدام هماهنگ شدند، بلکه تمامی امکانات را برای نابودی ایران به کار بردند اما مردم ایران با دست‌خالی جلو صدام را گرفتند و نگذاشتند یک وجب از خاک میهن به چنگ بیگانه بیافتد.
بااین‌حال امروز که روسیه به کشور همسایه خود حمله نظامی کرده، جهانیان نه‌تنها این حرکت را تقبیح کرده‌اند که علیه روسیه نیز بسیج شده‌اند و همه برای اکراین صف کشیده‌اند تا روسیه را تحریم کنند. اما سؤال این است که آخر چرا یک بام و دوهوا؟ مگر صدام به ایران حمله نکرد؟ چرا کشورهای مدعی حقوق بشر عراق را تحریم نکردند و با تزریق سلاح رژیم بعثی را نیز یاری رساندند تا زیرساخت‌های ایران را نابود کند؟ آیا پوشش خبری و میزان تاسف از این دو واقعه نیز یکسان بوده است؟
این مسائل آلام بزرگی است و دوگانگی رفتار این کشورها قلب هر ایرانی را به درد می‌آورد. آیا اگر ایران در قلب اروپا بود باز هم چنین برخوردی با این کشور صورت می‌پذیرفت؟
انسان وقتی در خلوت خود لحظه‌ای مسائل را از جلوی چشم می‌گذارد در کار جهان سیاست واقعاً می‌ماند که چرا جهان باید این‌گونه برخورد متفاوتی با دو کشور مورد تجاوز قرار گرفته داشته باشد.
آیا باید برای سران این کشورها که طالب جنگ هستند تأسف خورد؟! ما به خاطر چه جنگ آغاز می‌کنیم؟ چرا این‌همه سلاح‌های کشتارجمعی در کشورها مختلف ساخته می‌شود؟! چرا این هزینه‌ها برای صلح و آسایش مردم و فرار میلیون‌ها نفر از گرسنگی استفاده نمی‌شود؟
امید که سران کشورهای جهان بر سر عقل بیایند و به فکر آسایش و مردم جهان باشند؛ نه اینکه فقط دست به کشتار غیرنظامیان بزنند و به دنبال زیاده‌خواهی و جنگ‌افروزی باشند.

یادداشت اختصاصی: عبدالحسین اسدپور

این مطلب در نشریه دلفین منتشر شده است

• نویسنده : 1001