در شماره‌ی پیشین مصاحبه‌ای با «غلامحسین مظفری» مدیرعامل منطقه آزاد کیش داشتیم که تیتر این مصاحبه «یکی از برکات انقلاب خود من هستم» دست‌مایه‌ی برخی از سواستفاده‌ها در شبکه‌های مجازی شد و هجمه‌ی گسترده‌ای بر مظفری وارد شد و عده‌ای بدون توجه به ماهیت آن مصاحبه وارد برخی بازی‌های سیاسی شدند. اما واقعا باید مظفری را برکت انقلاب دانست؟!
اگر به زندگی غلامحسین مظفری نظر بیافکنیم، درمی‌یابیم که وی روستازاده‌ای از آبادی مظفرآباد نیشابور و از بخش مرکز این شهرستان است که از ٦ سالگي از نعمت پدر نیز محروم بوده است. مظفری متولد یکم اردیبهشت سال ۱۳۴۷ است، یعنی در زمان پیروزی انقلاب اسلامی تنها ۱۰ سال داشته است و با این تفاسیر باید وی را از مدیران نسل دوم انقلاب بنامیم. با این حال غلامحسین در زمان دانش آموزی و در مقطعی که تنها ۱۶ سال داشت به عنوان دانش‌آموز بسیجی به جبهه جنگ رفت و برای دفاع از میهن و خاک این مرزوبوم به مدت حدود۸۰ ماه در جبهه های نبرد حضور یافت. او اکنون نه تنها رزمنده دفاع مقدس که جانباز است.
البته تنها عضو خانواده که راهی جبهه شد، غلامحسین نبود و برادر نوجوان ۱۴ساله‌ی وی نیز در دفاع مقدس جلوی چشمانش به شهادت رسید و خانواده‌ای هستند که برای انقلاب خون داده‌اند و نمی‌شود یک شبه تمام اقدامات را فراموش کرد.
مظفری علی‌رغم سن کم در آن برهه توانست در عین جوانی به عنوان فرماندار نمونه انتخاب شود، فوق لیسانس مدیریت و دکتری برنامه ریزی بگیرد و بعد در جوانی نماينده مجلس شود.
در دوران سید محمد خاتمی فرماندار شد و سپس توانست معاون استاندار خراسان بزرگ، معاون استاندار تهران و مديرعامل بانك شهر شود و امروز در شرایط تحریم اقتصادی فشارهای گوناگون علیه کشورمان، تلاش کرده است تا در حد بضاعت خود در كيش منشأ توسعه باشد.
با این حال چندان هم بی‌راه نیست که مظفری را برکت انقلاب بدانیم و برکت انقلاب بودن به معنای فرار از نقدپذیری یا ایجاد هاله‌ی قدسی در اطراف کسی نیست.
یادداشت اختصاصی
این مطلب در نشریه ی دلفین منتشر شده است.
- نویسنده : 1007
Saturday, 27 April , 2024