دسترسی ها

به گزارش دلفین، شرب خمر که در اصطلاح عام به شراب‌خواری نیز معروف است از دو کلمه شرب و خمر تشکیل شده؛ آن‌چنان‌که واضح است شرب، نوشیدن را مدنظر دارد و خمر نیز در لغت به مایعی می‌گویند که مستی آور باشد؛ بنابراین شرب خمر را به استعمال و نوشیدن مشروبات الکلی بدان لحاظ که سکرآور هستند، گویند.

با این تفاسیر بین شرابی که از انگور گرفته می‌شود، نبیذ که از خرما گرفته می‌شود، نقیع که از کشمش گرفته می‌شود، میزر که از جو گرفته می‌شود و حتی شرابی که از ارزن یا گندم گرفته می‌شود، تفاوتی نیست و همه آن‌ها چون مستی‌آور هستند، خمر محسوب می‌شوند. آب جو آن‌طور که در بالا بیان شد در حکم مشروبات الکلی است و حتی اگر مست‌کننده نباشد، نوشیدن آن موجب حد می‌شود و حد مصرف مسکر ۸۰ ضربه تازیانه است. نکته‌ای که باید در نظر داشت هرچند در عنوان بحث شرب و نوشیدن همواره مورد تأکید است، ولیکن تزریق و تدخین مشروبات الکلی نیز موجب حد است؛ بنابراین صرفاً نوشیدن و خوردن این مسکرات شرب خمر محسوب نمی‌شود.

ماده ۲۶۴ قانون مجازات اسلامی مقرر داشته است مصرف مسکر از قبیل خوردن. تزریق و تدخین چه کم و چه زیاد، جامع یا مایع، مست کند یا نکند، خالص باشد یا مخلوط، به‌گونه‌ای که آن را از مسکر بودن خارج نکند، موجب حد است و مطابق ماده ۲۶۵ قانون مجازات اسلامی، حد مسکرات را ۸۰ ضربه تازیانه تعیین کرده‌اند.

یادداشت اختصاصی: مصیب سالاری زاده

این مطلب در نشریه دلفین منتشر شده است.

• نویسنده : ۱۰۰۷