دسترسی ها

به گزارش دلفین، ساعت دو بامداد شنبه یازدهم تیرماه سه زلزله‌ی شدید۶ ریشتری و ده‌ها پس‌لرزه غرب استان هرمزگان را متأثر کرد. براثر این زمین‌لرزه ۵ نفر جان خود را از دست دادند و کار ۴۴ نفر مصدوم هم به بیمارستان کشید؛ این آمار البته شامل مصدومانی که به‌صورت سرپایی مداوا شدند‌، نمی‌شود.
در این شرایط سؤال این است که چرا علی‌ر‌غم معدود بودن تعداد کشته‌ها، حجم تخریب ساختمان‌ها چنین بالا بود؟
بر اساس مشاهدات ما و گفت‌وگو با منابع محلی، زلزله‌ی نخست مردم را از خانه‌ها خارج ساخته و ویلایی بودن منازل سبب شده تا آنان بتوانند در فضای باز حیاط، جان خود را حفظ کنند اما سازه‌های بدون اسکلت فلزی و ساخته شده از بلوک سیمانی، چوب و گل تحمل زلزله ۶٫۱ ریشتری را نداشته‌اند و در کمتر از ۳۰ ثانیه بر سر روستانشینان و اثاثیه‌ی آنان آوار شده‌اند.
در بدو ورود به روستای سایه خوش تصور بر این بود که این سازه‌ها، سازه‌های قدیمی هستند و دلیل تخریب نیز فرسودگی بناست اما صحبت‌های یکی از روستانشینان پرده از بی نظارتی و تخلفاتی بزرگ در ساخت‌وساز خانه‌های روستایی برداشت.
این زن روستانشین گفت: همه‌ی خانه‌های ما قدیمی نیستند، اغلب مردم روستا خانه‌هایشان را چهار یا پنج سال پیش ساخته‌اند، ما فقیر هستیم و توانایی استانداردسازی بناها را نداشتیم و همین باعث شد تا خانه بر سرمان آوار شود.
وی از دریافت وام برای ساخت این خانه‌ها خبر داد و افزود: متأسفانه هنوز اقساط خانه‌هایمان به اتمام نرسیده است که این اتفاق ناگوار به وقوع پیوست و نمی‌دانیم چطور باید بازپرداخت وام را انجام دهیم.
با توجه به این اظهارات به نظر می‌رسد که نه‌تنها ارزیابان بانکی در ارائه‌ی تسهیلات، بنا را مورد ارزیابی دقیق قرار نداده‌اند بلکه مسئولان سازمان راه و شهرسازی و فرمانداران و بخشداران نیز حساسیتی روی کیفیت بنای ساخته شده نداشته‌اند و دیده شدن چوب به‌جای سازه‌های فولادی و بتن وخامت اوضاع را نمایان می‌کند.
عدم نظارت بر ساخت‌وسازهای روستایی و رعایت نشدن الزامات ایمنی ساختمان یکی از پاشنه‌های آشیل در مواجهه با بحران‌های طبیعی است که بروز هر حادثه خود را بار دیگر برجسته می‌کند و چند روز بعد با پایان موج اخبار به فراموشی سپرده می‌شود.

گزارش اختصاصی: پدرام مجیدی

این مطلب در نشریه دلفین منتشر شده است

• نویسنده : 1007