دسترسی ها

به گزارش دلفین، در گذشته نه‌چندان دور اغلب پیاده‌روهای بندرلنگه پر از درخت‌های گرمسیر بود تا جایی که در تابستان پیاده‌روها با برگ‌های پهن درختان تاک سایه را عابران هدیه می‌دادند و در زمستان که به گرمای آفتاب نیاز بود خبری از برگ‌های پهن انگور نبود و پیاده‌رو آفتاب‌گیر می‌شدند.
در این شرایط هر رهگذر و صاحب‌خانه هم از انگور و کشمش بی‌نصیب نمی‌ماند و میوه‌ای به سفره‌ی خانواده‌ها راه می‌یافت.
به‌هرحال نمی‌دانم واقعاً چه دست‌هایی پشت پرده بوده که نهال‌های غیر مثمر انواع درخت همچون کنوکارپوس، کاسیا عقرب، کویتی و… توسط شهرداری‌ها به جای درخت توت، انگور، خرما، انار، لوز و‌… فضای سبز و خیابان‌ها را پر کرد.
علی‌رغم تنوع اقلیم در شهرهای مختلف ایران اما این روزها با وجود سر دادن شعارهای پی‌درپی اما در عمل و به‌صورت ملموس، اثری از کاشت درختان بومی هر منطقه دیده نمی‌شود و همه شهرها را با درختانی خاص، یک‌شکل و بی‌برکت کرده‌اند.
واقعیت این است که اگر به اسم درختکاری نهال غیربومی و مجانی به دست مردم نمی‌دادند الان تابستان برخی از شهرهای ما پر از درخت‌های ثمردار بود که می‌شد از سایه و میوه آن استفاده کرد اما افسوس همه‌چیز در همه جای ایران به‌ویژه شهر بندرلنگه به فراموشی سپرده شده است.
انشالله شهردارهای هرمزگان دوباره مثل گذشته‌ها از درخت‌های میوه‌دار استفاده کنند و این سنت نیکو بار دیگر جاری و ساری شود.

یادداشت اختصاصی: عبدالحسین اسدپور

این مطلب در نشریه دلفین منتشر شده است

• نویسنده : 1001