متخصص مغز و اعصاب اذعان داشت: در چنین مواقعی خانواده‌ها باید با صبر و حوصله پاسخگوی سؤالات تکراری بیماران باشند

به گزارش دلفین، بیماری زوال عقل یا «آلزایمر» یک بیماری مغزی پیش‌رونده و غیرقابل‌برگشت است که به‌آرامی حافظه و قدرت تفکر را از بین می‌برد و حتی توانایی انجام کارهای ساده را از فرد می‌گیرد. آلزایمر یک بیماری عصبی است که معمولاً به‌کندی آغاز می‌شود و به‌تدریج رو به وخامت می‌رود. برای بررسی شرایط ویژه‌ی این دست از بیماران و راه‌های پیشگیری از این بیماری گفت‌وگویی را با دکتر «احمد آقانگهی» متخصص مغز و اعصاب ترتیب دادیم که خلاصه‌ای از آن در ادامه آمده است.
شبه آلزایمرها
آقانگهی با بیان این که گاهی اوقات پیش می‌آید که پزشکان نیز در تشخیص بیماری زوال عقل دچار اشتباه می‌شوند، گفت: اغلب افراد در سنین جوانی با علائم استرس، اضطراب‌های شدید، وجود تومورها و توده‌های سرطانی در مغز و اختلالاتی اینچنینی دست‌به‌گریبان هستند و نوع این بیماری‌ها با درجاتی از فراموشی یا کاهش حافظه همراه است.
وی به بیماری ساب دورال نیز اشاره کرد و گفت: بیماری ساب دورال با خونریزی داخلی مغزی همراه است و بروز آن در دوران سالمندی به شکل علائم آلزایمر نمایان می‌شود.
شیوع یکسان در بین زنان و مردان
آقانگهی ضمن بیان اینکه بیماری آلزایمر به لحاظ شیوع در مردان و زنان چندان تفاوت معناداری ندارد، اذعان داشت: بیماری آلزایمر از زمان بروز علائم تا زمان مرگ بیمار بین ۱۰ تا ۱۵ سال طول می‌کشد.
پرخاشگری، بی خوابی و بی قراری
متخصص مغز و اعصاب «نورولوژی» ضمن بیان اينکه مراقبت از بیماران آلزایمر، شرایط خاص خودش را می‌طلبد، تصریح کرد: اغلب اوقات پیش می‌آید که عزیزترین عضو خانواده از جمله پدربزرگ، مادربزرگ، پدر یا مادر به بیماری آلزایمر مبتلا باشد در چنین شرایطی ممکن است فرد مبتلا با تکرار کلمات، پرخاشگری، بی‌خوابی، بی‌قراری و اعمالی اینچنینی سبب ناراحتی بقیه اعضا خانواده شود اما اطرافین باید درک کنند که این از تبعات آلزایمر است.
وی تصریح کرد: در صورت مشاهده چنین رفتاری از فرد مبتلا به آلزایمر، اعضای خانواده باید باکمال آرامش بر اعصاب خود مسلط باشند و عشق و احترام را به بیماران مبتلا به آلزایمر ارزانی کنند.
آقانگهی در ادامه اذعان داشت: در چنین مواقعی خانواده‌ها باید با صبر و حوصله پاسخگوی سؤالات تکراری بیماران باشند اما اگر فرد مبتلا به آلزایمر از سوی اعضای خانواده مورد سرزنش و پرخاشگری قرار گیرد، فرد بیمار علاوه بر آلزایمر دچار افسردگی نیز خواهد شد.
راه علمی برای پیشگیری از زوال عقل وجود ندارد
وی با اشاره به اینکه راه علمی برای پیشگیری از زوال عقل وجود ندارد، گفت: سیر بیماری زوال عقل پیش‌رونده است و در حال حاضر متخصصان نورولوژی برای کند کردن روند بیماری، داروهایی نظیر ممانتین، یاسنال و ممورال تجویز می‌کنند.
این متخصص مغز و اعصاب ضمن تاکید بر این موضوع که به طور کلی نمی‌توان روند پیشرفت آلزایمر را متوقف کرد، یادآور شد: افراد در معرض ابتلا به آلزایمر باید هرچه سریع‌تر پیگیر باشند بدین علت که با نمایان شدن علائم آلزایمر، پیشگیری و درمان قطعی برای این بیماری وجود ندارد.
فواید مطالعه
آقانگهی برای پیشگیری از ابتلا به آلزایمر توصیه کرد: پیشگیری از بیماری آلزایمر در هر سنی ضرورت دارد، افرادی که یک ساعت از فعالیتشان را به مطالعه کتاب، قرائت قرآن، حفظ اشعار، حل جدول سودوکو و انجام بازی‌هایی که برای تقویت حافظه و افزایش هوش مفید است، اختصاص می‌دهند، احتمال بروز آلزایمر در دوران سالمندی برای آن‌ها کاهش می یابد.
وی آلزایمر را جزو بیماری‌های تحلیل برنده‌ی سلول‌های مغز معرفی کرد و گفت: انسان بیشترین تعداد سلول‌های مغزی را در سن ۴ سالگی دارد اما به‌مرورزمان تعداد سلول‌های مغز کاهش پیدا می‌کند و قابل جایگزین نیست.
آغاز از ۶۵ سالگی
این متخصص نورولوژی با اشاره به اینکه ابتلا به بیماری آلزایمر معمولاً از ۶۵ سالگی شروع می‌شود، خاطرنشان کرد: قریب به ۸ درصد افراد بالای ۸۵ سال به زوال عقل مبتلا می‌شوند.
وی تصریح کرد: یکی از اولین و بارزترین نشانه‌های بیماری آلزایمر، کاهش قدرت حافظه و فراموشی‌های پی‌درپی است و حافظه کوتاه‌مدت در بیماران مبتلا به آلزایمر دچار اختلال می‌شود.
ماندگاری حافظه بلند مدت
آقانگهی اظهار داشت: افراد مبتلا به بیماری آلزایمر ممکن است فراموش کنند که چه موقع غذا خورده‌اند یا ممكن است غذاهای زيادی را انتخاب كنند ولی فراموش كنند آن‌ها را بخورند که نشانه‌ی آسیب به حافظه کوتاه مدت است اما باید در نظر داشت که افراد مبتلا به آلزایمر، خاطرات درازمدت را به یاد دارند.
وی در پایان بار دیگر خواستار درک شرایط بیماران آلزایمری از سوی اطرافیان شد و افزود: با پیشرفت روند بیماری شخصیت فرد پارانویید، شکاک، بدبین، پرخاشگری و بی‌قراری است و شناخت بیمار نسبت به پارانویید، شکاک، بدبین، پرخاشگری و بیقراری است و شناخت بیمار نسبت به پیرامون کاهش می‌یابد، از این رو باید اطرافیان به شدت از آنان مراقبت کنند.

  • نویسنده : 1001